Het heeft zolang geduurd als De Wijnzolder bestaat en dat is toch meer dan tien jaar. Het heeft me vier reizen en evenveel prospectierondes gekost (maar dat was geen straf). En het heeft me een hoop gevloek, getwijfel en wanhoop opgeleverd.
Maar eindelijk is het er: een op-en-top bourgognedomein voor De Wijnzolder.
Het is makkelijk samengevat waarom het maar niet wilde lukken tussen De Wijnzolder en bourgogne: ofwel was het niet goed genoeg, ofwel was het te duur.
Wie een beetje met wijn bezig is, weet dat de prijzen in de Bourgogne de pan uit swingen. Maar dezelfde liefhebber weet dat er maar weinig gaat boven een goede pinot noir. Daarom zijn we blijven zoeken en graven, tot we deze zomer in Chorey-lès-Beaune bij Pascal Maillard uitkwamen. De no-nonsense man uit de Côtes de Beaune maakt daar samen met zijn broer Alain en hun 88-jarige vader Daniel een reeks wijnen die me heel erg aanspreken. Overigens blijkt die oude vader een fenomeen te zijn. We hoorden bij een collega van Maillard dat de man op zijn 88-ste heel lange dagen klopt in de wijngaard en zelfs aan de slag is als het regent of sneeuwt. ‘Hij werkt uren aan een stuk voorovergebogen en geeft geen krimp’, vertelde ons iemand. ‘En wat dat laatste betreft is hij net als zijn zoon’, voegde de collega-wijnboer er veelbetekenend aan toe.
De wijnen van de Maillards zijn sappig en verteerbaar, rijp en toegankelijk, fris maar soepel.
De basiswijnen zijn naar bourgognenormen zeer redelijk geprijsd en de cru’s… tja, dat zijn de cru’s natuurlijk.