Altydgedacht

“Walen zijn luie en arrogante zuipschuiten.”
“Vlamingen zijn boeren die Frans kunnen maar het niet willen spreken.”
“Teksten van schlagers zijn melig.”

Het zijn allemaal huizenhoge clichés. Vooroordelen, die in veel gevallen kunnen weerlegd worden. Neem nu het “melige schlagers”-statement. Er zijn natuurlijk teksten die spontaan buikloop veroorzaken als je ze uit je radio hoort gulpen. Dat ondervind ik geregeld als ik in een onbewaakt moment Radio Polderland opzet in plaats van Radio 1. Maar zijn daarom alle Nederlandstalige liedjes prut? Ik kwam een poos geleden een tekst tegen van de experimentele dichter en levensliedkunstenaar Dennie Christian (u weet wel, de auteur van dat andere pareltje: Rosamunde).

De wijn maakt warm
(…)
De wijn is zoet, m’n hart dat brandt
Ik voel m’n bloed, verlies m’n verstand
De tijd staat stil voor jou en mij
En als je wilt, maak ik je blij

Wie zo’n bijna onaardse poëzie produceert, verdient niet de term “melig”, maar een adjectief dat nog moet uitgevonden worden. Mijn conclusie? Vooroordelen over schlagerzangers kloppen niet altijd.
Net hetzelfde geldt trouwens voor vooroordelen over Zuid-Afrikaanse wijnen. Die zijn in het collectieve proefgeheugen van de wijndrinkende mens opgeslagen in de categorie “lomp,  alcoholisch en met een tergend gebrek aan frisse zuurtjes”.
Alweer een fout cliché, merkte ik toen ik een wijnreis maakte naar de Kaap. Er wordt inderdaad saaie en oninteressante rommel gemaakt in het meest zuidelijke puntje van Afrika. En nog geen klein beetje, trouwens. Maar wie een klein beetje uitkijkt kan daar aan de overkant van de wereld schitterende dingen ontdekken, die bovendien ook nog zeer betaalbaar zijn.
Zo’n ontdekking was het domein Altydgedacht in Durbanville. Daar maken de gebroeders Parker en hun oenoloog Etienne Louw een aantal zeer interessante wijnen van evenveel zeer verrassende druivensoorten. Want zeg nu zelf: wie verwacht aan Kaap de Goede Hoop nu in godsnaam een wijn van gewürztraminer? De Parkers maken er een die heel droog is (en dat is op zich ook al verrassend) en het perfect doet bij oosterse gerechten als curry of sushi.
Ook in rood kleuren de Parkers graag eens buiten de lijntjes. Hun Barbera, inderdaad gemaakt van die traditionele Noord-Italiaanse druif, heeft een intrigerend aroma van zwart fruit, tabak en getoaste eik.  In de mond is het een zalvende en zijdezachte wijn met niettemin een stevige portie fris zuur. Schenk deze wijn bijvoorbeeld bij mediterrane gerechten op basis van tomaten.
De Parkers maken ook een wijn met de nationale druif van Zuid-Afrika: de pinotage. Wat professor Abraham Perold in 1925 aan de universiteit van Stellenbosch bezield heeft, weet ik niet. Er bestaan wereldwijd naar schatting 10.000 verschillende druivensoorten waar men wijn mee maakt. U heeft het goed gelezen: tien-dui-zend soorten als merlot, chardonnay en cabernet sauvignon. Daar kom je al een eind mee weg, zou je zo denken. Maar toch vond de Zuid-Afrikaanse prof het nodig om er nog eentje bij te maken. Als een volleerde dokter Frankenstein zette hij zich aan het experimenteren. Hij kruiste cinsault en pinot noir en noemde het resultaat pinotage. Zuid-Afrika’s nasionale druif was geboren.
Nu ja, zó nationaal is de druif nu ook weer niet aan de Kaap. Nauwelijks zes procent van alle Zuid-Afrikaanse wijndruiven zijn pinotage. Dat komt omdat je behoorlijk wat wijnboerenverstand nodig hebt om een mooie pinotagewijn te maken.
De druif zelf is nochtans geen moeilijke tante. Ze is bestand tegen zo goed als alle plantenziektes en ze groeit als kool. Maar dat laatste is nu net het probleem. Als je de pinotage niet strak in het gareel houdt en de opbrengst niet sterk beperkt, krijg je een wijn die ruikt naar verbrande rubber, spiritus en frambozenazijn. Ik las ooit een uitspraak van een Zuid-Afrikaanse wijnboer, die toegaf: “Van pinotage kak ek in my broek”. Iemand nog een glaasje?
Dik zijn ze dus niet gezaaid aan de Kaap: de wijnboeren die de kunst verstaan om van de druif een topwijn te maken. Toch vond ik in Zuid-Afrika twee broers die me met hun pinotage van de sokken bliezen. De gebroeders Parker van het domein Altydgedacht maken een pinotage die niet ruikt naar smeerlapperij. Hier krijg je de aroma’s zoals ze horen te zijn: rijp zwart fruit, kruidigheid, eucalyptus en munt, getoaste eik en kokosnoot. En er is nog meer goed nieuws. Klassieke pinotages durven nogal eens een aanslag te plegen op uw tanden en verhemelte met hun soms bijtende tannines. De Altydgedacht-pinotage daarentegen is als de staatssecretaris voor asiel en migratie Maggie De Block: zijdezacht en afgerond, vlezig en vol. De Parkerwijn staat trouwens elk jaar weer in de ABSA Pinotage Top 10, een prestigieuze competitie die gesponsord wordt door de grootste bank van Zuid-Afrika.