Domaine Verget

Hij is Belg, was pas twintig en had niks behalve een grote mond. Maar hij wilde wijn maken, de beste die er is. Dat doet hij nu en met nog steeds diezelfde grote mond. Jean-Marie Guffens besloot naar eigen zeggen ‘op de golven van het jaren ’70-gevoel’ om wijnboer te worden. Dat was in 1976. Hij was een jaar of twintig en bracht niet veel meer mee dan energie en een grote mond. Beide heeft hij nog. ‘Men zegt mij: “Gij zijt de beste witte-wijnmaker van de Bourgogne”. Dat is niet waar, alleen alle anderen zijn slechter dan ik.’ Deze uitspraak tekent de man. Maar het is geen bluf, geen ongefundeerde hoogmoed; veel wijncritici geven hem gelijk. Jean-Marie Guffens haalt het beste uit de chardonnaydruif naar boven. ‘Mijn passie werd geboren toen de problemen begonnen’, zegt hij over zijn beginjaren. Guffens vestigde zich in Vergisson, een dorpje op de grens van de Mâconnais en de Beaujolais. Daar bewerkten hij en zijn vrouw Maine de drie hectaren van wat nog steeds Domaine Guffens -Heynen heet. Binnen de kortste keren maakten zij betere wijn dan wie ook in de omgeving. De collega’s uit de omgeving versleten hen voor krankjorum toen ze hun wijnstokken zo hard snoeiden dat er niet meer dan eenderde van de gebruikelijke opbrengst vanaf kwam. Maar na enkele jaren begon het liefhebbers op te vallen dat de Pouilly-Fuissés en zelfs de ‘ordinaire’ Mâcons van Guffens -Heynen veel lekkerder smaakten dan duurdere wijnen uit Meursault en Puligny. In 1987 stichtte Guffens het Maison Verget, dat wijn maakte van aangekochte druiven. En ook hier overtrof hij de concurrerende handelshuizen. Niet gehinderd door ‘al vijf generaties’ en ‘oude tradities’ ontwikkelde hij een eigen manier van wijn maken. De basis daarvan is uitsluitend werken met eersteklas fruit: optimaal rijpe druiven van oude wijnstokken, met de hand geplukt. ‘Ik voeg geen gist toe, laat de wijn zo lang mogelijk op de droesem zodat ik minder sulfiet nodig heb en filter alleen wanneer dat absoluut noodzakelijk is.’ Kortom, La Maison Verget bracht witte Bourgognes op de markt die opvielen door de prijs-kwaliteitverhouding. En toen was het tijd voor iets nieuws. In 1997 kocht Guffens een wijngoed in de Luberon, waar het liedje van voren af aan begon. Op Château Les Tourettes begon de ellende: ‘Veertig jaar van chemische onkruidbestrijding, twintig jaar machinaal oogsten en geen enkel jaar van passie hielpen niet bij het kweken van goede druiven’, vertelt Guffens. Maar al vanaf 2001 struikelden critici over elkaar om te roepen dat de rode Tourettes (de enige rode die Guffens maakt) zich kon meten met topwijnen uit Châteauneuf-du-Pape en de noordelijke Rhône. Guffens heeft in Apt een complex geopend met een restaurant, café, delicatessenwinkel, bakkerij en uiteraard een wijnhandel. Kortom, Guffens is bezig het imperium te vormen dat ik associeer met Florentijnse markiezen en Milanese zakenlieden. Niet met een nar in rommelige kleding, die nonchalant efkes de beste wijnen van een streek uit de mouw schudt. En hij weet het, hoor. ‘Ik ben een nederig man, maar niet bescheiden.’ Wat moet je met zo iemand? Niks. Gewoon zijn wijn drinken. (Tekst: Onno Kleyn)