Terres du Pic

“Je moet absolument langskomen, want ik heb iets fantastique gemaakt. Je zal versteld staan!” Patrick Maurel van het domein Terres du Pic in de buurt van het Zuid-Franse Montpellier was niet in zijn gewone doen toen ik hem aan de telefoon kreeg om af te spreken voor een bezoek. Normaliter is de man de rust zelve, en dat zal wel te maken hebben met zijn wijnboeren-leven ver van alle drukte en gedoe. Meestal krijg je trouwens zijn wat wereldser vrouw Muriel aan de lijn. Patrick houdt niet zo van al die moderne dingen als een telefoon. Nog zoiets: hij heeft een website, maar hij heeft hem naar eigen zeggen nog nooit gezien. Patrick Maurel is een beetje een druïde. Hij maakt biodynamische wijnen zonder een milligrammetje sulfiet, en toch blijken zijn wijnen makkelijk tien tot vijftien jaar te bewaren. Zijn collega-wijnboeren begrijpen niet hoe hij zo’n stabiele wijn kan maken zonder zwavel. Vorig jaar viel de fraudebestrijding bij hem binnen op zoek naar een mogelijk bewijs dat hij liegt en toch sulfiet gebruikt. Na analyse bleken zijn wijnen zo zuiver te zijn als het zieltje van een boreling. Een bezoek aan Terres du Pic is als afreizen naar een andere planeet. Maurel’s erf staat vol potjes en pannetjes waarin hij plantenextracten brouwt, hij dynamiseert regenwater door als een gek met een houten stok in een ton te staan draaien en hij gebruikt een wijnpers die niet zou misstaan in een museum voor oude ambachten. Hij gebruikt onder meer oeillade, een druivensoort die volgens de boekjes uitgestorven is en hij heeft stokken die meer dan honderd jaar oud zijn maar er uitzien als twintigers. Hij praat tegen zijn wijnstokken en moedigt ze met lieve woorden aan om flink te groeien. Enfin, er komt heel wat hokus-pokus te pas bij een bezoek aan Patrick Maurel. Om maar te zeggen: ik schrik er niet meer van als Maurel weer met een nieuwigheid op de proppen komt. “Kom”, zei hij. “We gaan iets eten. Ge zult nogal verschieten!” Hij nam een paar flessen rosé in de ene hand en een mand met brood en geitenkaas in de andere, en nam ons mee naar achterin zijn tuin. Hij wees met zijn hoofd naar een oude eik die daar stond. “Dáár gaan we eten!”. Er stond een ladder tegen de boom, en die leidde naar een groot platform dat Maurel in de boom gesjord had. Er stonden stoelen en een geïmproviseerde tafel, en tussen twee stevige takken had hij een hangmat gespannen. “Ik lig hier soms een hele namiddag naar mijn wijngaarden te kijken”, fluisterde hij me wat gegeneerd toe. God leeft in Frankrijk. Hij heeft een kalend voorhoofd en een baard van drie dagen.